dinsdag 5 september 2017

Generaties

Een aantal jaar geleden namen we afscheid van een groot deel van de ouderen van de familie van Jeroen.
Dan kwamen de neven en nichten, vrienden en de rest van de familie bijeen om samen afscheid te nemen. Aangezien ze meestal een goed en rijk leven achter de kiezen hadden en het huidige toch steeds meer worstelen werd was het verdriet niet overweldigend groot. Uitzonderingen daargelaten want het leven is niet zo eerlijk dat altijd de oudsten de pineut zijn. Na het afscheid van onze ouders keken we elkaar aan in het besef dat wij nu aan de beurt zijn. Wij zijn nu de ouderen dus en ervaren een aantal minder leuke dingen die we wisten dat zou komen. Dit allemaal ervaren is toch een héél ander verhaal. De gewrichten buigen wat strammer. Er is een nieuw slogan geboren. Zoals 'Wat zeg je? We hebben dutjes nodig. En we bezoeken toch de huisarts wat regelmatiger. Ons tempo is wat vertraagd en om te behouden wat we hebben kost meer tijd, moeite en geld. We krijgen rouwkaarten in de bus van leeftijdsgenoten die wat eerder zijn vertrokken. Ook slecht nieuws telefoontjes van hen die ernstig ziek zijn. Wanneer zij die ziekte overwinnen, zoals dat wordt genoemd, blijven er toch altijd souvenirs achter. Toch, het went. Er komt een andere

regelmaat en onze humor past zich aan. En toch. Ongeveer 1 week geleden kregen we te horen dat de 4de generatie in aantocht is. Een zoon, volgens de moeder van de oma. We hebben de hele week giebelend in ons huis rondgelopen. Verrassing! 

Geen opmerkingen: